Zgodnie z art. 19 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, renta inwalidzka przysługuje żołnierzowi, który został zwolniony ze służby oraz stał się inwalidą wskutek stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu. Ponadto, ustawodawca ustanowił kryterium czasowe: inwalidztwo musi powstać w trakcie pełnienia służby wojskowej albo w ciągu 3 lat po zwolnieniu ze służby, jeżeli jest następstwem urazów doznanych w czasie pełnienia służby lub chorób powstałych w tym czasie albo w ciągu 3 lat po zwolnieniu ze służby wojskowej, jeżeli inwalidztwo jest następstwem wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej albo choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej.
Inwalidztwo skutkujące całkowitą niezdolnością do służby dzieli się na trzy grupy: całkowicie niezdolnych do pracy, częściowo niezdolnych do pracy i zdolnych do pracy. Od przydzielenia do danej kategorii zależy wysokość stopy podstawy wymiaru: dla całkowicie niezdolnych do pracy wynosi ona 80%, dla częściowo niezdolnych do pracy 70% a dla zdolnych do pracy 40%.
Ponadto, renta ulega zwiększeniu o 10 % podstawy wymiaru w przypadku, gdy inwalidztwo powstało w skutek wypadku związanego ze służbą lub wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami bądź warunkami tej służby, z tytułu których przysługują świadczenia odszkodowawcze. W tym względzie należy mieć na uwadze ustawę z dnia 11 kwietnia 2003 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową i rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 1 sierpnia 2003 r. w sprawie wykazu chorób, pozostających w związku ze służbą wojskową, z tytułu których przysługują świadczenia odszkodowawcze.
Inwalidztwo omówione w pierwszym akapicie może mieć związek lub być bez związku ze służbą. Ma ono związek ze służbą, jeżeli powstało wskutek zranienia, kontuzji lub innych obrażeń doznanych w czasie wykonywania obowiązków służbowych, wypadku pozostającego w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, chorób zakaźnych panujących w miejscu służbowego pobytu żołnierza, chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby lub chorób i schorzeń, które istniały przed powołaniem do służby, lecz uległy pogorszeniu lub ujawniły się w czasie trwania służby wskutek szczególnych właściwości lub warunków służby na określonych stanowiskach.
Inwalidztwo nie ma związku ze służbą, jeżeli powstało w efekcie wypadku, którego jedyną przyczyną było zachowanie się żołnierza spowodowane nadużyciem alkoholu, zostało spowodowane przez żołnierza rozmyślnie lub jeśli powstało w następstwie wypadku lub choroby, których wyłączną przyczyną było udowodnione przez jednostkę wojskową rażąco niedbałe lub umyślne działanie lub zaniechanie żołnierza, które naruszało przepisy lub rozkazy, a jego przełożeni zapewnili warunki odpowiadające tym przepisom i rozkazom i sprawowali we właściwy sposób nadzór nad ich przestrzeganiem, zaś żołnierz posiadał potrzebne umiejętności do wykonywania określonych czynności i rozkazów i był należycie przeszkolony w zakresie ich znajomości. Przez rażąco niedbałe zachowanie należy rozumieć niezachowanie podstawowych zasad ostrożności. Umyślnym działaniem lub zaniechaniem jest zaś sytuacja, gdy osoba czyni, czego nie powinna lub nie robi tego, co powinna, ma świadomość negatywnych konsekwencji płynących z jej zachowania i chce ich lub się na nie godzi.
O inwalidztwie, niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji oraz o zdolności do czynnej służby wojskowej żołnierzy zawodowych, żołnierzy zwolnionych z zawodowej służby wojskowej, emerytów i rencistów, a także o związku inwalidztwa, chorób i śmierci z czynną służbą, orzekają wojskowe komisje lekarskie. Od orzeczenia wojskowej komisji lekarskiej przysługuje zażalenie w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia do wojskowej komisji lekarskiej wyższego szczebla.
Pierwsze badanie kontrolne jest przeprowadzane po upływie 3 lat od wydania orzeczenia o inwalidztwie, następne są przeprowadzane w terminie wskazanym przez komisję, ale nie dłuższym niż 5 lat. Jednakże komisja może orzec, że badania są zbędne, jeżeli przebieg choroby sugeruje, że nigdy nie nastąpi zmiana kategorii inwalidztwa. Ponadto, kobiety powyżej 55 roku życia i mężczyźni powyżej 60 roku życia nie podlegają badaniom kontrolnym, a także osoby, u których inwalidztwo trwa nieprzerwanie od ponad 10 lat.