W przepisach prawnych dotyczących Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w wielu miejscach pojawia się sformułowanie „Potrzeby Sił Zbrojnych”. Przez ich pryzmat powinno się oceniać między innymi decyzje podejmowane przez najważniejsze organy państwa dotyczące żołnierzy zawodowych. W szczególności ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej często w swoich przepisach powołuje się na potrzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Jako przykład można przytoczyć przepis, zgodnie z którym z uwzględnieniem potrzeb Sił Zbrojnych Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej określa, w drodze rozporządzenia, tryb nadawania stopni wojskowych.
Uwzględniając potrzeby Sił Zbrojnych, zagrożenie zewnętrznego i wewnętrznego bezpieczeństwa państwa, Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny obowiązek stawienia się do kwalifikacji wojskowej osób, które w danym roku kalendarzowym kończą co najmniej osiemnaście lat życia.
Z powołaniem się na potrzeby Sił Zbrojnych wojskowy komendant uzupełnień przeznacza do służby osoby do niej powołane.
Minister Obrony Narodowej może zarządzić, w drodze rozporządzenia, przeniesienie określonej części osób podlegających obowiązkowi odbycia zasadniczej służby wojskowej do rezerwy, przed upływem okresu, w którym podlegają powołaniu do odbycia służby wojskowej, uwzględniając potrzeby Sił Zbrojnych dotyczące uzupełnień. Również uwzględniając potrzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej Minister może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić inne tytuły wojskowe oraz określić zasady używania stopni i innych tytułów wojskowych.
Pomimo częstego przywoływania tego sformułowania, nigdzie nie ma legalnej definicji pojęcia potrzeb Sił Zbrojnych. W aktach prawnych często można znaleźć przepisy, które w sposób świadomy są określone nieprecyzyjnie, wskazując na potrzebę uwzględniania kryteriów pozaprawnych przy dokonywaniu oceny działań lub zaniechań czy też podejmowaniu decyzji na ich podstawie. Są to tzw. klauzule generalne, dzięki prawo jest bardziej elastyczne, bliskie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, moralności i obyczajowości.
KS