Zgodnie z art. 23 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej prawo do odprawy mieszkaniowej przysługuje żołnierzom służby stałej i kontraktowej zwalnianym z zawodowej służby wojskowej, spełniającym określone w przepisie przesłanki. W razie śmierci żołnierza, prawo takie mają zamieszkujący z nim w dniu śmierci członkowie rodziny.
Art. 47 tej samej ustawy określa sposób obliczania wysokości odprawy. Jest to 3% wartości przysługującego lokalu mieszkalnego za każdy rok podlegający zaliczeniu do wysługi lat, od której jest uzależniona wysokość dodatku za długoletnią służbę wojskową. Odprawa nie może być niższa niż 45% ani wyższa niż 80% wartości lokalu.
Warto zwrócić uwagę na to, że na wysokość odprawy przysługującej żołnierzowi wpływ ma także ilość osób z nim zamieszkujących, a jak wynika z art. 2 wspomnianego wyżej artykułu wydanie decyzji o wypłacie odprawy następuje na podstawie oświadczenia żołnierza o stanie rodzinnym na dzień przez niego wskazany. Wynika z tego zatem, że żołnierz w oświadczeniu może wskazań moment, w którym jego gospodarstwo domowe składało się z większej ilości członków, niż w momencie zwolnienia ze służy i przyznawania odprawy. Wniosek ten potwierdza między innymi wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego o sygnaturze II SA/Wa 1732/16.