Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 października 2024 r. (II SA/Po 436/24) zgodnie z art. 185 ust. 4 u.o.o., termin rozpoczęcia pełnienia zawodowej służby wojskowej oraz stanowisko służbowe, na jakim będzie pełniona ta służba, określa rozkaz personalny. Zatem początkiem służby wojskowej jest moment powołania do tej służby wskazany w rozkazie personalnym. Trzeba zauważyć, że tenże rozkaz powinien wskazywać nie tylko moment rozpoczęcia służby, ale także stanowisko służbowe. Oczywistym jest, że obydwa elementy nie muszą być wskazane w tym samym rozkazie, ponieważ stanowisko służbowe na przestrzeni całej kariery wojskowej może się zmieniać.
Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny: „Termin powołania do pełnienia zawodowej służby wojskowej nie musi bowiem pokrywać się z terminem wyznaczenia żołnierza na stanowisko służbowe, które warunkuje podjęcie służby. Powołanie do zawodowej służby wojskowej oznacza nawiązanie stosunku służbowego i skutkuje nabyciem przez żołnierza określonych praw np. do uposażenia. Dopóki jednak żołnierz nie zostanie wyznaczony na konkretne stanowisko służbowe, nie pełni służby.” (wyrok NSA z dnia 8 grudnia 2017 r., sygn. akt I OSK 369/16). Zatem pełnienie służby rozpoczyna się z momentem powołania i wyznaczenia na stanowisko służbowe.
Na podstawie przepisu art. 202 ust. 1 u.o.o., Minister Obrony Narodowej wydał rozporządzenie o stanowiskach. Określił w § 26 ust. 1 rozporządzenia o stanowiskach moment, w którym następuje wyznaczenia żołnierza na stanowisko służbowe. Dokonuje się to po stwierdzeniu daty objęcia przez żołnierza stanowiska służbowego w rozkazie dziennym wydanym przez dowódcę jednostki wojskowej. Co istotne, w rozporządzeniu o stanowiskach przewiduje się niejako dwustopniową procedurę powołania na stanowisko. Pierwszy stopień to decyzja o wyznaczeniu na stanowisko służbowe. Określa się w tej decyzji stopień wojskowy, stan służby, datę wyznaczenia oraz stanowisko służbowe, na które żołnierz jest kierowany. Drugi stopień wydawałoby się, że ma charakter ewidencyjny, jednakże w § 26 ust. 1 rozporządzenia o stanowiskach prawodawca wiąże potwierdzenie objęcia stanowiska w rozkazie dziennym z momentem dokonania się wyznaczenia na stanowisko służbowe. Na poziomie teoretycznoprawnym, należałoby skonstatować, że czynność z § 26 ust. 1 rozporządzenia o stanowiskach jest ostatnią czynnością niezbędną, aby czynność konwencjonalna, jaką jest wyznaczenie na stanowisko służbowe, dokonała się.
Należy więc stwierdzić, że musi zaistnieć stwierdzenie w rozkazie dziennym, że żołnierz zawodowy objął swoje stanowisko, aby ten fakt miał miejsce. Nie jest to zatem tylko czynność o charakterze ewidencyjnym, ale wywołuje ona również skutki materialne. Powyższe wywody są zbieżne z art. 2 pkt 18 u.o.o., w którym definiuje się objęcie stanowiska służbowego. Zgodnie z definicją ustawową, objęcie stanowiska służbowego to „określony w rozkazie dziennym dowódcy jednostki wojskowej dzień przystąpienia żołnierza zawodowego do wykonywania obowiązków służbowych na stanowisku służbowym, na które żołnierz ten został wyznaczony decyzją uprawnionego organu”. Ponownie z punktu widzenia teoretycznoprawnego, definicja ustawowa jest przejawem wynikiem zawężającego podejścia ustawodawcy do rozumienia przepisów prawa. Należy więc tak wykładać przepisy, aby spełnić zamysł ustawodawcy zawarty w definicji.
Nie tylko zatem Minister Obrony Narodowej przewiduje dwuetapowość powoływania żołnierza, ale czyni to sam ustawodawca. Sąd w składzie orzekającym nie dostrzega zatem żadnego konfliktu w relacji ustawa-rozporządzenie, które mogłoby uzasadniać istnienie wątpliwości natury konstytucyjności przepisów podustawowych.